Modrzewiowy kościół w Łasku

W Łasku, mieście położonym nad rzeką Grabią, w województwie łódzkim, znajduje się szereg ciekawych i cennych zabytków. Jednym z nich jest kościół pod wezwaniem św. Ducha, pochodzący z XVII wieku, choć dzieje samej parafii sięgają końca XV stulecia. Jednak zawierucha dziejowa sprawiła, że świątynia służyła nie tylko katolikom, ale również luteranom. A pewnym okresie czasu i jednym i drugim w tym samym czasie. Obecny stan zachowania zawdzięcza łaskim patriotom, którzy w porę podjęli się trudnego zadania przywrócenia blasku modrzewiowemu kościołowi.

Rewolucja 1905 roku w Łodzi

„Silnie zaznaczyła się w Łodzi i odcisnęła swoje piętno postawa typowa dla wszelkiego rodzaju pionierów, a dla przemysłowych w szczególności. Tak nieodłączna dla ustroju kapitalistycznego pogoń za zyskiem stała się jedynym wykładnikiem postaw ludzkich. Jak twierdzili współcześni, „kto nie ma w Łodzi 100 rubli – jeszcze nie jest człowiekiem, kto ma – przestał nim być”. Myślano tu tylko o zrobieniu majątku za wszelką cenę, w możliwie najkrótszym czasie. Łódź pracowała energicznie, gorączkowo, ale praca ta nosiła cechę jakiejś tymczasowości, która kładła piętno na całym życiu. Wszystko to było urządzone prowizorycznie, obliczone na krótką metę. Marzeniem prawie wszystkich mieszkańców było zrobić majątek i uciec. Nikt tu nie dbał o sprawy kultury, oświaty, o polepszenie życia mieszkańców. Rozwój miasta określany był przez przemysł, wszystko, co powstawało i rozwijało się, tylko jemu służyło. Wzrastającej gwałtownie liczbie ludności i fabryk oraz procesom urbanizacyjnym nie towarzyszyło powstawanie we właściwych proporcjach takich instytucji usługowych jak szkoły, szpitale, biblioteki itp. Biorąc pod uwagę szkolnictwo, Łódź była najbardziej zacofanym miastem w ówczesnym państwie rosyjskim. Ilość szkół początkujących nie zaspokajała nawet w połowie istniejących potrzeb” Słowa te można odnaleźć w książce W.L. Karwackiego „Łódź w latach rewolucji 1905-1907” z 1975 r. Wskazują one poniekąd przyczyny, dla których mieszkańcy nie tylko Łodzi, ale i Cesarstwa Rosyjskiego i Królestwa Polskiego zdecydowali się wyjść na ulice.

Drewniana świątynia w Wygiełzowie

W archidiecezji łódzkiej, a w województwie łódzkim, w powiecie bełchatowskim, w gminie Zelów, znajduje się drewniana świątynia pod wezwaniem Nawrócenia świętego Pawła i Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Wygiełzowie. Choć obecny kościół został wystawiony przez Celestyna Gorczyckiego, sędziego ziemskiego sieradzkiego, w 1796 r., to dzieje parafii sięgają odległych czasów. W XV wieku została erygowana przez Wojciecha Jastrzębca, arcybiskupa gnieźnieńskiego. Z tego samego stulecia pochodziła pierwsza wzmianka o samej wsi. A dokładnie z roku 1417.

Muzeum w Łasku

Dzieje Łasku, miasta położonego nad rzeką Grabią, w województwie łódzkim, sięgają XI wieku. Wtedy to na styku szlaków handlowych miała powstać osada. Właściwa jednak wieś została założona w XIV wieku przez Jana herbu Korab. Jednocześnie on i jego ojciec – Wojciech założyli znamienity ród Łaskich, który chlubnie zapisał się na kartach polskiej historii. W 1422 r. ich rodzinna miejscowość została podniesiona do rangi miasta przez króla Władysława Jagiełłę. Od tamtej pory dzieje grodu obfitowały w szereg różnych wydarzeń. Pamiątkami po nich są nie tylko cenne zabytki z kościołem kolegiackim pod wezwaniem Nawiedzenia NMP i św. Michała Archanioła z początków XVI w. czy drewniany kościołek pod wezwaniem św. Ducha z 1666 r., ale również muzeum, które poprzez swoje zbiory przybliża pamięć o dawnych mieszkańcach.

Kościół św. Jana Chrzciciela w Buczku

W powiecie łaskim, w województwie łódzkim, znajduje się wieś Buczek, w której raz do roku odbywa się Festiwal Truskawki. Jednak to niejedyny powód, aby odwiedzić tę miejscowość. Ponad domostwami, łąkami i polami góruje wieża gotyckiego kościoła z XV wieku, w którym zachowały się cenne zabytki z XVII wieku. Sama zaś historia Buczka i parafii św. Jana Chrzciciela jest również warta uwagi ze względu na postacie, jakie odegrały rolę w dziejach tej małej ojczyzny.

Huculskie kilimy i liżniki

W Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi >KLIK< można zwiedzić wystawę „Nostalgia za kresami. Ludowa tkanina wileńska, poleska i huculska” (do 20 sierpnia 2017 r.) >KLIK<, na której zaprezentowano bogactwo kultury regionalnej przez pryzmat dzieł tkanych. O jednych z nich w ostatni czwartek 8 czerwca 2017 r. – w ramach imprezy towarzyszącej – opowiedziała Alicja Woźniak z Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, której bliska sercu okazała się huculszczyzna. Ponad ćwierć wieku temu zauroczyła się kulturą mieszkańców Karpat Wschodnich, gdy w swojej placówce szykowała jedną z wielu wystaw, a na której to pojawiły się huculskie przedmioty. Choć zasadniczo w pracy naukowej zajmuje się badaniem strojów – a w przypadku Hucułów mowa o bardzo bogatym ubiorze – to urzekły ją wytwarzane po dziś tradycyjną metodą kilimy i liżniki, które to można podziwiać na wystawie i którym to był poświęcony okolicznościowy wykład.

Historia Polski wg Andrzeja Wajdy

Andrzeja Wajdy zasadniczo nie trzeba przedstawić. Uczennice i uczniowie świetnie znają jego filmowe adaptacje lektur szkolnych jak „Pan Tadeusz” Adama Mickiewicza, „Zemsta” Aleksandra Fredry czy „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego. Na lekcjach historii pojawiają się fragmenty bądź w całości puszczane dzieła traktujące o ważnych wydarzeniach z dziejów Polski jak „Katyń”, „Korczak” czy „Człowiek z marmuru” jak i „Człowiek z żelaza”. Twórczość reżysera urodzonego w Suwałkach, syna oficera zamordowanego w lesie katyńskim, została niejednokrotnie doceniona nie tylko w kraju, ale i poza granicami. Wspomnieć tylko należy, że za „Ziemię obiecaną” dostał Złotego Lwa, Złotą Kaczkę oraz Złoty Kłos. Sam zaś film – podobnie jak wspomniane „Człowiek z żelaza” i „Katyń” – był nominowany do Oscara w kategorii najlepszy nieanglojęzyczny film. Ostatecznie A. Wajda otrzymał Nagrodę Akademii Filmowej za całokształt twórczości, co miało miejsce w 2000 r. Nie powinno więc dziwić, że osoba reżysera jak i tematyka jego filmów wzbudzała i wzbudza zainteresowanie nie tylko znawców kinematografii. Siłą rzeczy – z racji poruszanych zagadnień historycznych – historycy byli wręcz zobowiązani do zabierania głosu. I tak też się stało w Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi w ramach cyklu „Plus czy minus – konfrontacje historyczne” pod dość znamiennym tytułem „Historia Polski wg Andrzeja Wajdy” w dniu 30 maja 2017 r.